Stanisławów raz jeszcze czyli banalna Bubno w Dolinie.

Powracamy do Stanisławowa - a zatem również i do Żanetty Scharfer, prowincjonalnej piękności, jej braciszka Izaka, 19-letniego "syn staruszki", a także do ich wspólnej fabryczki fałszywych monet. To jednak, co w drugiej części ujęło mnie najbardziej, to protoplasta Agenta Tomka, Tadeusz Joniak, który czułymi słówkami omotywał służące i wyciągał od nich wiadomości o tym, co Państwo po szufladach trzymają.

Zafrapowała mnie też historia o herkulesowym kominiarzu-dżentelmenie, Ignacym, i byłym murarzu, którzy pomieszkiwali w domku romantycznym jak morska latarnia i wypuszczali się razem na włamy, niczym Batman i jego dzielny Robin. Czyżby jakieś stanisławowskie Brokeback Mountain? A ci kolporterzy uliczni, Łoszniak i Jaculak, którzy zeszli na złą drogę, bo im się znudziła praca - w dodatku jeden z nich o ksywce Purcel, którą do Purcella tylko litera dzieli - czyż nie są pysznym materiałem na opowiadanie o nudzie w Stanisławowie? Wreszcie banalna Bubno ze Skrybajło, które są tak zblazowane, że tylko w wódce znajdują ukojenie po robótce... w dodatku w Dolinie, która była, rzec można, Doliną Płaczu i Łez Padołem. Zewsząd wychodzi tu prowincjonalna mizeria. Sklepy z żelastwem, jakieś pakamery, domki, kulawi osobnicy trudniący się przestępcami, spieniężanie za minimalną kwotę, odwołania od wyroków, po których sąd wyrok zwiększa jeszcze... ach, nie było łatwo w Stanisławowie, nie było!

PS: Niestety - muszę z żalem wyznać, że "Piękny Piotruś" do pięknych nie należy, więc mój dobry znajomy, bloger Mrówkodzik (http://mrowkodzik.wordpress.com/) raczej by mu paczek do więzienia nie nosił. Co innego młodocianemu włamywaczowi Grześkowowi, prawda, Mrówkodziku?

Za: "Tajny Detektyw" nr 34, rok 4, 19 VIII 1934